ΠΟΙΜΑΝΤΟΡΙΚΗ ΕΓΚΥΚΛΙΟΣ

ΠΑΣΧΑ 2020

Πρός
τόν Ἱερό Κλῆρο
καί τούς εὐσεβεῖς Χριστιανούς
τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεώς μας

      Ἀγαπητοί μου ἀδελφοί,
      ΕΝ ΜΕΣΩ μιᾶς πρωτοφανοῦς πανδημίας πού ἔπληξε ὁλόκληρο τόν πλανήτη μας, ἔφθασε κι ἐφέτος τό Πάσχα, ἡ κορυφαία ἑορτή τῆς Ἐκκλησίας.
      Ἡ Ἀνάσταση τοῦ Κυρίου μας εἶναι τό θεμέλιο τῆς πίστεώς μας. Ὁ Κύριος Ἰησοῦς μέ τήν Ἀνάστασή Του νίκησε τόν θάνατο καί διαβιβάζει ὅλους ἐμᾶς, πού πιστέψαμε σ᾽ Αὐτόν καί βασιστήκαμε στό ὄνομά Του, «ἀπό τόν θάνατο πρός τή ζωή καί ἀπό τή γῆ πρός τόν οὐρανό». Ἡ Ἀνάστασή Του ἐγγυᾶται καί τή δική μας Ἀνάσταση.
      Νά γιατί ἐπιμένει ὁ ἀπόστολος Παῦλος γράφοντας πρός τούς χριστιανούς τῆς Κορίνθου: «Ἄν ὁ Χριστός δέν ἔχει ἀναστηθεῖ, ἡ πίστη μας εἶναι χωρίς περιεχόμενο... Ἄν ἡ χριστιανική ἐλπίδα μας περιορίζεται σ᾽ αὐτήν καί μόνο τή ζωή, τότε οἱ πιστοί εἴμαστε οἱ πιό ἀξιοθρήνητοι ἀπ᾽ ὅλους τούς ἀνθρώπους» (Α’ Κορ. 15, 17,19).
     Ἔτσι, τό «Χριστός ἀνέστη» εἶναι τό πιό χαρμόσυνο μήνυμα πού ἀκούστηκε ποτέ. Πηγή χαρᾶς καί ἐλπίδας.
     Ἔτσι, τό Πάσχα τοῦ ἀναστημένου Κυρίου μας εἶναι ἡ πιό εὐφρόσυνη ἑορτή· ἑορτή τῆς συγγνώμης καί τῆς ἀγάπης. Τῆς καταλλαγῆς ὅλων μας μέ τόν Θεό καί Πατέρα μας, ἀλλά καί μεταξύ μας.


* * *


      ΕΦΕΤΟΣ τό Πάσχα μας εἶναι «καινόν» μέ τήν ἔννοια τοῦ πρωτόγνωρου καί τοῦ διαφορετικοῦ. Ὁ φονικός ἰός καί ὁ κίνδυνος νά ἐξαπλωθεῖ μᾶς ὑποχρεώνει νά ἑορτάσουμε τό Πάσχα πολύ διαφορετικά ἀπό ὁποιαδήποτε ἄλλη φορά.
      ● Μακριά ἀπό τίς ἐκκλησιές μας καί τή λειτουργική ζωή αὐτῶν τῶν ἁγίων ἡμερῶν.
      ● Χωρίς νά μπορέσουμε νά πλησιάσουμε τό Ποτήριο τῆς Ζωῆς καί νά κοινωνήσουμε τό Σῶμα καί τό Αἷμα τοῦ Λυτρωτῆ μας Κυρίου.
      ● Κλεισμένοι στά σπίτια μας. Μακριά ἀπό τούς δικούς μας, τούς συγγενεῖς καί τούς φίλους μας.
      ● Χωρίς νά μποροῦμε νά χαροῦμε τίς ὀμορφιές τῆς ἄνοιξης, πού στόν τόπο μας πλαισιώνουν τήν ἀναστάσιμη ἀτμόσφαιρα τῆς ἐκκλησιαστικῆς μας ζωῆς.

* * *

      Ὅμως δέν παύει νά εἶναι Πάσχα ἀληθινό· «Πάσχα τό τερπνόν· Πάσχα Κυρίου, Πάσχα».
      Ὅσο κι ἄν μᾶς λυποῦν οἱ συνθῆκες· ὅσο κι ἄν μᾶς λείπει ἡ ἑορταστική πασχαλινή ἀτμόσφαιρα, ἡ οὐσία τῆς πίστεώς μας παραμένει ζωντανή καί ἀναλλοίωτη.
      Ὁ Χριστός μας σταυρώθηκε καί ἀναστήθηκε ἐν δόξῃ «δι᾽ ἡμᾶς τούς ἀνθρώπους καί διά τήν ἡμετέραν σωτηρίαν».
      Νίκησε τόν θάνατο καί τή φθορά. Καί μᾶς χαρίζει ζωή καί ἀφθαρσία. Μιά ζωή πού ἀρχίζουμε νά ζοῦμε ἀπό τήν παρούσα σύντομη καί συχνά βασανισμένη ζωή μας καί ἐπεκτείνεται στήν ἀνέσπερη Βασιλεία Του, «ἔνθα οὐκ ἔστι πόνος, οὐ λύπη, οὐ στεναγμός ἀλλά ζωή ἀτελεύτητος».

* * *

      Προσφιλέστατοι Πατέρες καί ἀδελφοί Χριστιανοί,
      Σᾶς ἀσπάζομαι ὅλους ἐν Χριστῷ μέ πολλή πατρική ἀγάπη. Παρακαλῶ θερμά νά προσεύχεσθε γιά ὅλους καί γιά τόν ταπεινό ἐπίσκοπό σας. Ὅπως κι ἐγώ ὁ ἐλάχιστος προσεύχομαι γιά σᾶς.
      Νά προσεύχεσθε στόν ἀναστάντα Κύριό μας νά μᾶς ἀπαλλάξει, ὅσο γίνεται συντομότερα, ἀπό τή μεγάλη αὐτή δοκιμασία.
      Νά ἔχετε ὅλοι στό σπιτικό σας χαρά· τή χαρά πού χαρίζει ὁ ἀναστημένος Λυτρωτής μας ὅπου κι ἄν βρισκόμαστε· ὅσο λυπηρή κι ἄν εἶναι ἡ παρούσα συγκυρία.
      Θά περάσει ἡ πανδημία. Καί θά μπορέσουμε καί πάλι ὅλοι μαζί νά πανηγυρίσουμε τήν ἔνδοξη Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ μας.

Ὁ Ἐπίσκοπός σας

† Ο ΝΕΑΣ ΣΜΥΡΝΗΣ ΣΥΜΕΩΝ

 

ΜΕΓΑΛΗ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 2020

 

Πρός

τόν Ἱ­ε­ρό Κλῆ­ρο

καί τούς εὐ­σε­βεῖς Χρι­στια­νούς

τῆς Ἱ­ε­ρᾶς Μη­τρο­πό­λε­ώς μας

Ἀ­γα­πη­τοί μου ἀ­δελ­φοί,

          Με­γά­λη Πα­ρα­σκευ­ή! Τό Πά­θος τοῦ Κυ­ρί­ου Ἰ­η­σοῦ στήν κο­ρύ­φω­σή του. «Σή­με­ρον κρε­μᾶ­ται ἐ­πί ξύ­λου…­». Ὁ Χρι­στός κα­θη­μαγ­μέ­νος πά­νω στό Σταυ­ρό. Καί σέ λί­γο, τό ἄ­χραν­το σῶ­μα Του κα­τα­τε­θει­μέ­νο «ἐν και­νῷ μνη­μεί­ῳ». Σταύ­ρω­ση, ἀ­πο­κα­θή­λω­ση, ἐν­τα­φια­σμός, τρία γεγονότα τοῦ θείου Πάθους πού μᾶς ὑπενθυμίζει ἡ Με­γά­λη Πα­ρα­σκευ­ή.

          Μιά Με­γά­λη Πα­ρα­σκευ­ή πού φέ­τος εἶναι πο­λύ δι­α­φο­ρε­τι­κή. Καί τοῦ­το ἐ­ξαι­τί­ας ἑ­νός ἰ­οῦ. Ἑ­νός ἰ­οῦ ἀ­ό­ρα­του και φο­νι­κοῦ, πού σκόρ­πι­σε τόν φό­βο σ᾽ ὁ­λό­κλη­ρο τόν πλα­νή­τη μας. Πού ἀ­φά­νι­σε τή ζω­ή χι­λιά­δων συ­ναν­θρώ­πων μας. Πού ἐ­ξα­κο­λου­θεῖ ν᾽ ἀ­πο­τε­λεῖ κα­θη­με­ρι­νά μιά φο­βε­ρή ἀ­πει­λή γιά ὅ­λους μας.

          Ὁ φό­βος τῆς ἐ­ξά­πλω­σης τῆς ἐ­πι­δη­μί­ας μᾶς ἔ­κλει­σε στά σπί­τια μας. Μᾶς ἐμ­πό­δι­σε νά προ­σέλ­θου­με στίς ἐκ­κλη­σι­ές μας. Νά λα­τρεύ­σου­με ὅ­λοι μα­ζί τόν Λυ­τρω­τή Κύ­ριό μας. Νά πα­ρα­κα­θή­σου­με στό θε­ϊ­κό Τρα­πέ­ζι τῆς Εὐ­χα­ρι­στί­ας γιά νά κοι­νω­νή­σου­με τό Σῶ­μα καί τό Αἷ­μα Του.

* ­* *

          Ὡ­στό­σο, δέν ἀ­γα­να­κτοῦ­με. Δέν ἀ­πο­θαρ­ρυ­νό­μα­στε. Δέν ἀ­πι­στοῦ­με. Δέν χά­νου­με τήν ἐλ­πί­δα μας. Ἐμ­πι­στευ­ό­μα­στε τήν ὕ­παρ­ξή μας στήν πρό­νοι­α καί τήν ἀ­γά­πη Του. Κι ὅ­που κι ἄν εἴ­μα­στε —οἱ ἐ­λά­χι­στοι λειτουργώντας κε­κλει­σμέ­νων τῶν θυ­ρῶν στίς ἐκ­κλη­σιές μας, οἱ πολ­λοί κλεισμένοι στά σπί­τια μας‒, ὅ­λοι μα­ζί ψάλ­λου­με τά Ἐγ­κώ­μια τῆς θε­ό­σω­μης τα­φῆς Του:

«Ἡ ζω­ή ἐν τά­φῳ κα­τε­τέ­θης Χρι­στέ,

καί θα­νά­τῳ σου τόν θά­να­τον ὤ­λε­σας

καί ἐ­πή­γα­σας τῷ κό­σμῳ τήν ζω­ήν».

          Ὁ Χρι­στός, ἀ­δελ­φοί μου, εἷ­ναι ἡ ζω­ή μας. Ἐ­κεῖ­νος μᾶς εἶ­πε: «Ἐ­γώ εἶ­μαι ἡ ζω­ή» (Ἰ­ω. 11, 25˙ 14, 6). Ἐ­κεῖ­νος ἦρ­θε στόν κό­σμο γιά νά μᾶς δώ­σει τό πλή­ρω­μα τῆς ἀ­λη­θι­νῆς ζω­ῆς. Ἐ­κεῖ­νος μᾶς βε­βαί­ω­σε πώς αὐτός πού τρώ­ει τό σῶ­μα Του καί πί­νει τό αἷμα Του «ἔ­χει ζω­ήν αἰ­ώ­νιον» (Ἰ­ω. 6,54).

          Γιά μᾶς καί τή δι­κή μας σω­τη­ρί­α ἀ­νέ­βη­κε πά­νω στό Σταυ­ρό. Καί γιά μᾶς πά­λι Ἐ­κεῖ­νος πού εἶναι ἡ ζω­ή μας, κα­τα­τέ­θη­κε σ᾽ ἕ­να τά­φο.

          Ἕ­τσι, μέ τόν σταυ­ρι­κό Του θά­να­το καί τήν ἑ­κού­σια τα­φή Του νί­κη­σε τόν θά­να­το. Ὁ τά­φος, πού δέ­χθη­κε τό ἀ­κή­ρα­το σῶ­μα Του, ἔ­γι­νε ἡ πη­γή ἀ­πό τήν ὁ­ποί­α ἀ­νέ­βλυ­σε γιά τόν κό­σμο ὁ­λό­κλη­ρο ἡ ζω­ή˙ ἡ ἀ­λη­θι­νή καί αἰ­ώ­νια ζω­ή.

*­ * *

          Βρι­σκό­μα­στε, ἀ­δελ­φοί, μπρο­στά σέ μιά με­γά­λη δο­κι­μα­σί­α πού ἐ­πέ­τρε­ψε ὁ Κύ­ριος νά μᾶς βρεῖ. Ἡ θλί­ψη πού μᾶς πο­λι­ορ­κεῖ εἶ­ναι με­γά­λη. Καί σήμε­ρα, Με­γά­λη Παρασκευή καί με­θαύ­ριο Πά­σχα, γίνεται ἀ­κό­μη με­γα­λύ­τε­ρη καί πιό πι­κρή.

          Ἔ­χε­τε θάρ­ρος! Μή πτο­εῖ­σθε. Ἡ παν­δη­μί­α θά πε­ρά­σει μέ τή χά­ρη τοῦ Κυ­ρί­ου.

Ἄς προ­σευ­χό­μα­στε θερ­μά γι᾽ αὐ­τό. Με συν­τρι­βή καί κα­τά­νυ­ξη ἄς ἐκ­ζη­τοῦ­με τό ἔ­λε­ος τοῦ Θε­οῦ.

          Νά προ­σεύ­χε­σθε, πα­ρα­κα­λῶ, γιά ὅ­λο τόν κό­σμο. Γιά τούς συ­ναν­θρώ­πους μας πού δί­νουν πά­νω στό κρε­βά­τι τή μά­χη γιά νά νι­κή­σουν τή νό­σο.

          Γι᾽ αὐ­τούς —για­τρούς, νο­ση­λευ­τές, ὑ­γι­ει­ο­νο­μι­κό προ­σω­πι­κό— πού ἀ­γω­νί­ζον­ται στήν πρώ­τη γραμ­μή γιά νά θε­ρα­πεύ­σουν τους συ­ναν­θρώ­πους μας πού ἔχουν νοσήσει.

         Γιά τούς ἐ­ρευ­νη­τές πού κλει­σμέ­νοι στά ἐρ­γα­στή­ριά τους πα­λεύ­ουν νά ἀ­να­κα­λύ­ψουν τά ἀ­ναγ­καῖ­α φάρ­μα­κα γιά τή θε­ρα­πεί­α καί τό σω­τή­ριο ἐμ­βό­λιο γιά τήν πρό­λη­ψη. 

Νά προ­σεύ­χε­σθε ἀ­κό­μη καί γιά ὅ­λους ἐ­κεί­νους πού ἔ­χα­σαν τήν ἄ­νι­ση μά­χη μέ τόν φο­νι­κό ἰ­ό καί κα­τέ­λη­ξαν. Ὁ Κύ­ριος, ὁ νι­κη­τής τοῦ θα­νά­του καί ἡ πη­γή τῆς αἰ­ώ­νι­ας ζω­ῆς, νά τούς δε­χτεῖ καί νά τούς ἀ­να­παύ­σει στή Βα­σι­λεί­α Του.

* * *

Ἀγαπητοί μου ἀδελφοί,

Βεβαιωθεῖτε ὅλοι σας ὅτι νοερά εἶμαι κοντά σας. Μέ τή σκέψη, τήν ἀγάπη καί τήν προσευχή μου.

Εὔχομαι νά ἔχετε ὅλοι σας πλούσια τήν εὐλογία τοῦ δι᾽ ἡμᾶς παθόντος καί ἀναστάντος Κυρίου.

Καλή Ἀνάσταση!

Ὁ Ἐπίσκοπός σας

† Ο ΝΕ­ΑΣ ΣΜΥΡ­ΝΗΣ ΣΥ­ΜΕ­ΩΝ

Ἔφτασε καί φέτος ἡ Μεγάλη Ἑβδομάδα. Στ᾽ ἀλήθεια, ὅμως, πόσο διαφορετική! 

    Κυριακή τῶν Βαΐων σήμερα. Ὑποδεχόμαστε τόν Κύριό μας Ἰησοῦ Χριστό «ἐρχόμενον ἐπί τό ἑκούσιον πάθος».

    Τότε, στά Ἱεροσόλυμα, οἱ ἄνθρωποι «ἔλαβον τά βαΐα τῶν φοινίκων…». 

    Ἐμεῖς σήμερα …πλένουμε καί ξαναπλένουμε τά χέρια μας...πολύ σχολαστικά! Καί τ᾽ ἀλείφουμε μέ ἀντισηπτικά καί οἰνόπνευμα!...   

Τότε οἱ Ἱεροσολυμίτες «ἐξῆλθον εἰς ἀπάντησιν αὐτῷ».

 Σήμερα ἐμεῖς οἱ Χριστιανοί «μένουμε σπίτι» φοβισμένοι κι ἀμπαροκλειδωμένοι… 

Τότε ὁ Χριστός «ἠπείγετο τοῦ παθεῖν ἀγαθότητι». Ἐμεῖς σήμερα τρέχουμε γιά νά γλιτώσουμε ἀπό τόν κορωνοϊό πού μᾶς καταδιώκει καί τήν «ὀσμή θανάτου» πού βγαίνει κάθε μέρα ἀπό τούς δέκτες τῶν τηλεοράσεών μας καί μᾶς πνίγει…

Ἄλλοτε, σάν σήμερα, ἡ χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος μᾶς συνάθροιζε στίς ἐκκλησιές μας.

Φέτος δέν μπορούμε˙ δέν ἔχουμε τό ἐλεύθερο νά πλησιάσουμε οὔτε στά σκαλοπάτια τους.

Πάλι καλά πού μᾶς ἐπιτρέπεται νά πᾶμε στό σοῦπερ μάρκετ. Νά βγάλουμε τό σκύλο μας περίπατο. Νά τρέξουμε καί ν᾽ ἀσκηθοῦμε στό πάρκο γιά χάρη τῆς σωματικῆς μας εὐεξίας!

Ὄχι, ὅμως, Κύριε, γιά νά ᾽ρθουμε κοντά Σου!

Ὅχι για νά εἰσέλθουμε στόν ἅγιο οἶκο Σου!

Ὡστόσο, ἔστω καί ἀπό μακριά˙

ἔστω καί κλεισμένοι στά διαμερίσματά μας˙

ἔστω κι ἀπ᾽ τά μπαλκόνια τῶν σπιτιῶν μας, 

Σοῦ φωνάζουμε μέ λαχτάρα: 

Ὡσανά! Εὐλογημένος ὁ ἐλθών καί πάλιν ἐρχόμενος!...

Ἕνας «φοβισμένος» χριστιανός        

© 2021 Ἱ. Ν. Ἁγ. Ἀλεξάνδρου

Αναζήτηση